Quantum Leap (1989–1993)

Ωρα να παρτάρουμε λες και είναι 1999. Ένας χαρισματικός επιστήμονας με διδακτορικό  σε ψυχολογία, ιατρική, μηχανική, πυρηνική φυσική και κάτι άλλο που σίγουρα ξεχνάω που ξέρει κιθάρα, πιάνο, ελληνορωμαϊκή πάλη και κάτι άλλο που σίγουρα ξεχνάω φτιάχνει μια χρόνομηχανή για ευνόητους λόγους που ποτέ όμως δεν εξηγούνται απλά το δικαιολογούν με το ρητό «θέλει να κάνει το καλό και να το ρίξει στο γιαλό» ή στα ελληνικά for the common good. Υπάρχουν, κάποιες ιδιοτροπίες στα ταξίδια  του που βέβαια εξυπηρετούν και την παραγωγή στο οικονομικό θέμα. Ο πρώτος κανόνας είναι (με εξαίρεση 3-4 ταξίδια) ότι η εποχή του εκάστοτε ταξιδιού είναι μέσα στα δικά του χρόνια ζωής άρα αφού έχει γεννηθεί το 1953 το νωρίτερο ταξίδι θα είναι την ημερομηνία της γέννησης του. Το άλλο και ποιο παράξενο ακόμη είναι ότι όταν ταξιδεύει στο χρόνο πάντα παίρνει την θέση κάποιου ατόμου. Και εδώ η παραγωγή μας εξηγεί ότι αν και εμείς βλέπουμε τον ήρωα μας όλοι οι άλλοι βλέπουν και ακούν και νιώθουν τον άνθρωπο που ξέρουν. Την ίδια ώρα λοιπόν που γίνεται το ταξίδι γίνεται και κάτι σαν ανταλλαγή συνειδήσεων ή ψυχής ή μυαλού ή όπως το καταλαβαίνει κανείς ο σούπερ επιστήμονας καταλαμβάνει το άτομο με το πρόβλημα και αυτό το άτομο το σώμα του απίθανου επιστήμονα. Η πλάκα είναι ότι οι ικανότητες του δικού του σώματος έρχονται μαζί του (!) και δημιουργείτε ένα τρελό παράδοξο, με ποιο χαρακτηριστικό παράδειγμα σε κάποια φάση καταλαμβάνει το σώμα ενός στρατιώτη ο οποίος έχει χάσει τα πόδια του και αφού θα χρειαστεί ο πρωταγωνιστής να περπατήσει σε κάποια φάση στο επεισόδιο δείχνει την αντανάκλαση του στο καθρέφτη ένα άτομο χωρίς πόδια να περπατά και από κάτω να υπάρχει ένα κενό (ηθελημένα!). Ίσως έπρεπε να το σκεφτούν λίγο καλύτερα; Μήπως ;

Άλλες φορές είναι άντρας, γυναίκα, έφηβος κτλ. Με ποιο χαβαλέ την περίπτωση που καταλαμβάνει ένα σώμα χιμπατζή της Νάσα και είναι άλλο ένα παράδοξο ότι μπορεί να γράφει ενώ όταν μιλάει και τον ακούμε εμείς ο περίγυρος του ακούει στην κοινή γλώσσα των ζώων (δεν πιστεύω ότι υπάρχει κοινή γλώσσα των ζώων έλεος!). Εκτός από τον ίδιο είναι μαζί του και ένας σούπερ στρατιώτης παύλα σεξομανής παύλα επιστήμονας φίλος του ο οποίος φαίνεται μόνο στον ίδιο των πρωταγωνιστή σε παιδία, σε ζώα και σε τρελούς αφού είναι ολόγραμμα. Ναι πολύ λογικό. Πάντως το ολόγραμμα φίλος έχει τρομερή αίσθηση του χιούμορ και σίγουρα βοηθά την σειρά ενώ παράλληλα πολλές φορές βοηθά στο δραματικό εφέ φωνάζοντας κυρίως σε ένα άτομο που πάει να κάνει κάτι κακό χωρίς βέβαια να μπορεί να τον ακούσει ο άλλος.

Βασικά υπάρχουν και ποιο σοβαρές φάσεις αλλά με τα δικά μας πρότυπα φαίνεται λίγο παλιά η σειρά. Η σειρά μου κίνησε την περιέργεια για να την δω γιατί θεωρείται από τις καλύτερες που έχουν γίνει ποτέ και πραγματικά δυσκολεύομαι πολύ να το πιστέψω. Ο μόνος λόγος για να είναι αυτή η σειρά μια απο τις καλύτερες πιστεύω ότι είναι η ιδέα του ταξιδιού στο χρόνο και ότι πρέπει να φέρνει αρκετή νοσταλγία και άλλα όχι τόσο θετικά ή αρνητικά συναισθήματα για το παρελθόν. Ναι υπάρχει έντονή αλληγορία άλλα είναι σχετικά πεζή και μετά από κάποια επεισόδια αφού η χρονολογίες είναι πάντα  ίδιες ρατσισμός, ταξικός πόλεμος κτλ. μπαίνουν όλα στο χρονοντούλαπο των χαμένων, μια από τα ίδια, ευκαιριών. Σίγουρα αν η σειρά γυριζόταν τώρα θα είχε κοπεί από τον 3^ο κύκλο τουλάχιστον.  Ένα άλλο στοιχείο που προκαλεί εντύπωση είναι το γεγονός ότι επειδή είναι γυρισμένη η σειρά την περίοδο που είναι γυρισμένη είναι λίγο ποιο ανάλαφρη στην γλώσσα και κάποιες εκφράσεις που θεωρούνται πλέον στο Αμέρικα βρισιές εδώ λέγονται άνετα. Το παιδί με ειδικές ανάγκες είναι σπαστικό και οι νέγροι είναι αράπηδες και ναι προκαλεί ένα ελαφρύ χαμόγελο.

Με εξαίρεση, το γεγονός ότι είναι time travel κατά τα άλλα παίζει σαν μια σαπουνόπερα ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων στο οποίο ένας συνηθισμένος άνθρωπος αντιμετωπίζει μια έντονη περίσταση της ζωής  ή μια προσωπικότητα που αντιμετωπίζει έντονες καταστάσεις αλλά ως εκεί. Δεν υπάρχουν αποφάσεις που αλλάζουν πραγματικά την ιστορία ή κάποια κοσμοϊστορική αλλαγή. Άλλο αρνητικό είναι ότι πληροφορούμαστε στην αρχή ότι το μυαλό του λόγω του ταξιδιού έχει γίνει ότι να ΄ναι και είναι πολύ μπερδεμένο στα ελληνικά Swiss cheese και ενώ δεν θυμάται ότι έχει γυναίκα (ούτε σε ένα επεισόδιο) για παράδειγμα κατά τα άλλα μπορεί να θυμάται κατά περίπτωση ότι ξέρει λατινικά και ιερογλυφικά (!) ή ότι μπορεί να κάνει εγχείρηση.  Στο ίδιο μοτίβο καμιά φορά το μυαλό φαίνεται να επηρεάζεται από το μυαλό και την προσωπικότητα του αρχικού ατόμου και άλλες φορές όχι. Κάποια επεισόδιά είναι αρκετά καλά και φαίνονται αμέσως και λέω με σιγουριά πλέον ότι εξαρτώνται από τους υπολοίπους ηθοποιούς και όχι τόσο από την ιστορία και το σενάριο. Κάποια επεισόδιά είναι βαρετά και μάλλον έχουν να κάνει με την εποχή γιατί για παράδειγμα κάποια επεισόδιά με ψυχρό πόλεμο φαίνονται τόσο μακρινά παρόλο που η χρονική περίοδος είναι ποιο πρόσφατη από επεισόδιο για παράδειγμα που αναφέρεται στα δικαιώματα των γυναικών κτλ.

Νομίζω ότι τελικά είναι από αυτές τις σειρές που αντί να χαλάσουν χρόνο και να αναλωθούν σε πληροφορίες και έντονη λεπτομέρεια σε πιθανή τεχνολογία στα ελληνικά techno bubble προτιμούν απλά να δίνουν όλη την βαρύτητα στην ιστορία και αυτό είναι που ξεχωρίζει αυτή την σειρά από τον σωρό: Με ανθρώπινες ιστορίες μέσα από την ζωή ο μέσος θεατής δένεται και με τους χαρακτήρες αλλά την ίδια ώρα βλέπει εν μέρει μια αφηγηματική μικρή ιστορία της ανθρωπότητας που κατέχει ένα μεγάλο φάσμα ρεαλισμού  και πειστικής αναπαράστασης σκηνικών, τεχνολογίας κτλ. Άρα ότι χάνει η σειρά το κερδίζει στο έπακρο στο τέλος.

Διάβασα κάποιους στο ίντερνετ που λένε για το όνομα της σειράς και προσπαθούν να δώσουν μια λογική εξήγηση. Από τα λίγα αγγλικά που ξέρω είναι έκφραση που σημαίνει μεγάλο τεχνολογικό βήμα και δεν έχει καμία επιστημονική υπόσταση. Το επιχείρημα το κέρδισα βλέποντας και κάποια extras στο οποίο ο Μπάκιουλα (ο πρωταγωνιστής) λέει ότι απλά έτσι τους ήρθε και βγάλανε με αυτό το όνομα την σειρά. Αμάν ποια οι φανατικοί εκεί έξω!

Αρνητικά: Η επιστήμη και ο τρόπος που δικαιολογούνται διάφορα  πράγματα είναι το λιγότερο προβληματικός. Σε μια δυο φάσεις γίνονται συζητήσεις για το ποιος διαλέγει τα ταξίδια και τις χρονολογίες και τα ρίχνουν στο θεό που εντάξει είναι κάπως φλου.  Εάν η σειρά γυριζόταν τώρα δεν θα άντεχε έτσι απλά.

Θετικά: Πρωτότυπο στήσιμο για σειρά. Οι ιστορίες και σενάριο είναι τόσο προσεγμένα που αγγίζουν τον καθένα μας και την ίδια ώρα προκαλούν σκέψη για το που ήμασταν σαν ανθρωπότητα και που έχουμε φτάσει μέσα σε λίγες δεκαετίες.

Ξεκάρφωτο: Υπάρχουν και κακοί στην σειρά κατέχουν ένα κακό υπερ υπολογιστή που λέγεται λάθος, ναι πριν καν καταλάβουμε ότι είναι κακοί εμείς οι Έλληνες το πιάνουμε αμέσως όταν ονομάζουν τον υπολογιστή λάθος (lathos) Η σειρά τελειώνει με cliffhanger που εντάξει είναι βλακεία κάτι λέγανε το 2002 και ξανά το 2010 για νέα σειρά ή ταινία άντε να δούμε. Το είδα στο imdb σαν trivia αλλά το λέω και εγώ περισσότερο σαν σπαστική ανούσια λεπτομέρεια που δεν ξέρω γιατί υπάρχει κάθε φορά που αρχίζει ένα ταξίδι και βρίσκεται   (πάντα) σε δύσκολη κατάσταση πετάει την ίδια ατάκα: oh boy που oh boy είναι πολύ σπαστικό και δεν έχει καθόλου πλάκα. Και σαν τελευταίο και ποιο σπαστικό πετάω δύο στοιχεία που κανείς δεν είπε αλλά είναι σούπερ ντούπερ σπαστικά. Το πρώτο είναι το μέγεθος χρονικής διάρκειας η εισαγωγή και το θέμα που είναι δυο και λεπτά (!) και το δεύτερο που έχει είναι ότι υπάρχει  ανάμεσα στη εισαγωγή και στο θέμα μια σκηνή που είναι η τελευταία σκηνή του προηγούμενου επεισοδίου μετά το ταξίδι στον επόμενο προορισμό  η οποία σκηνή δεν είναι η ίδια αλλά μοιάζει πολύ με την πρώτη! Πόσο κουλό είναι αυτό; Σε ένα επεισόδιο παίζει και η Jennifer Aniston την Κική την  sexy νοσοκόμα και μπορώ να πω ότι είναι ποιο σέξι τώρα, τι σου είναι οι πλαστικές ε; σχεδόν το ξέχασα ένα επεισόδιο αφορά ένα Έλληνα φτωχομπινέ που ρίχνει  μια γκομενάρα κόρη εφοπλιστή ίσως από τα καλύτερα επεισόδιά για πολλούς στην Ελλάδα  γιατί μιλά σε όλους τους Έλληνες  κάφρους ακόμη: Ω μαλάκα μακάρι να γινόταν και σε μένα αυτό και γκόμενάρα και λεφτά, θα την μάθω και να μαγειρεύει ουάου. Εάν δεν θέλεις να δεις την σειρά δες από το πρώτο επεισόδιο τον πρώτο διάλογο που παίρνει μέρος στο μακρινό 1999. Είναι πέρα από την σειρά μία από τις ποιο χαρακτηριστικές σκηνές στην ιστορία ολόκληρη της μικρής οθόνης στα ελληνικά cult. Βλέπεις πώς περιμέναν το 80 ότι θα ντύνονται οι σέξι γυναίκες (τα σπάνε τα σκουλαρίκια με φωτάκια) ενώ οι διάλογοι είναι τουλάχιστον σουρεαλιστικοί! Τελικά καταλαβαίνεις ότι κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον, νοσταλγία για το μέλλον που δεν ήρθε ποτέ; Ουάου πολύ ψαγμένο σχόλιο.

Με λίγα λόγια: Από τις λίγες σειρές που προσφέρουν διαπαιδαγώγηση παρόλο που ειρωνικά η γλώσσα είναι κάπως ρατσιστική. Πολύ καλή και προσεγμένη διασκέδαση για όλη την οικογένεια, αν και λίγο παλιό πλέον.

4/5

imdb