Life on Mars (2006–2007)

Αυτή είναι μια κριτική για την σειρά Life on Mars την πρώτη την βρετανική και όχι για την Αμερικάνικη ή την βρετανική συνέχεια της Ashes to Ashes. To Ashes to Ashes δεν το έχω δει. Η Αμερικάνικη έκδοση της σειράς δεν είναι σαν την βρετανική και ακυρώθηκε μετά από ένα χρόνο, βασικά καλή ήταν αν και λίγο βαρετή.

Πέρα από το αστυνομικό δράμα περιπέτεια της υπόθεσης που είναι όντος πολύ καλά γυρισμένο  υπάρχει και sci-fi το οποίο είναι τόσο καλά δημιουργημένο που όταν πρωτοείδα την σειρά όντος ένιωθα το άγχος και την αγωνία του πρωταγωνιστή. Ένας αστυνομικός λοιπόν κάνει την δουλειά του και ξαφνικά τραυματίζεται και βρίσκεται αστυνομικός στη δεκαετία του 70 να κάνει πάλι την δουλειά του.  Ναι δεν ακούγεται ιδιαίτερο και υπέροχο αλλά είναι. Υπάρχουν ένα σωρό πράγματα από ιδέες και σενάρια που κάνει ο μέσος θεατής (είναι πίσω στο χρόνο, είναι πεθαμένος, τον έχουν απαγάγει εξωγήινοι, είναι τρελός) ενώ παράλληλα η δράση και οι σχέσεις προχωρούν και παράλληλα αρχίζουν και μπλέκουν όλες οι πραγματικότητες. Δηλαδή το μάτι έχει να προσέξει ένα σωρό πράγματα για το παρελθόν , το μέλλον και το παρόν όλα σε μια ιδιαίτερα αμφίδρομη σχέση. Υπάρχει εσκεμμένα μια αίσθηση αποπροσανατολισμού σε κάποια επεισόδια που νομίζω ότι λειτουργεί αρκετά καλά και δίνει στους σεναριογράφους ακόμη μεγαλύτερη δημιουργία έκφρασης και χώρο για φαντασία που με μαγικό τρόπο δένουν απόλυτα με την τροπή που παίρνει η σειρά ιδιαίτερα προς το τέλος. Δεν υπάρχουν αναπάντητες ερωτήσεις όπως στο Lost ενώ δεν υπάρχουν φλύαρες στιγμές όπως στις περισσότερες αστυνομικές σειρές σήμερα εκτός και αν κάποιος νομίζει ότι όντως από τα δέκατα της τρίχας που συνδέεται με το δορυφόρο βγαίνει το dna του παππού του δράστη και για κάποιο λόγο αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον ειδικά αφού το δει κανείς να γίνεται καμιά 254 φορές. Οι πρωταγωνιστές είναι απίστευτα καλοί και υπάρχει μια τρομερή χημεία μεταξύ τους που κάνει ένα πολύ καλό σενάριο να φαίνεται ακόμη ποιο καλό. Πέρα από τις πρωτότυπες ιδέες της σειράς και το πόσο προσεγμένες είναι οι λεπτομέρειες ένα άλλο σημείο αναφοράς είναι τα εφέ ώστε πραγματικά να βλέπει κανείς την δεκαετία του 70 μπροστά του και σε συνδυασμό και με την αντίστοιχη μουσική ο θεατής μπορεί να βιώσει πολύ groovy καταστάσεις. Η σειρά είναι ένας μεγάλος συναισθηματικός χαμαιλέοντας εννοώντας ότι μέσα σε ένα επεισόδιο μπορεί κάποιος να νιώσει αγωνία, περιπέτεια και παράλληλα να τρομάξει και να γελάσει. Και αυτό το τελευταίο είναι και η βαριά κληρονομιά που αφήνει η σειρά και σχεδόν δέκα χρόνια μετά δεν βλέπω και καμιά άλλη σειρά να έχει μπορέσει να συνδυάσει επιτυχημένα τόσα στοιχεία σε μία σειρά.

Αρνητικά: Ο δημιουργός ήθελε μόνο ένα χρόνο με το ζόρι τα έκανε δύο αμάν ποια αυτοί οι ποιοτικοί δημιουργοί! Το περιεχόμενο είναι αρκετά πυκνό και ουσιώδες και μπορεί να μπερδέψει κάποιους.

Θετικά: Όλα είναι υπέροχα και groovy

Ξεκάρφωτο: Το καταραμένο το κοριτσάκι ακόμη και τώρα όταν το σκέφτομαι με ανατριχιάζει, ήταν τόσο φοβιστικό και απόκοσμο το καταραμένο!

Με λίγα λόγια: περιπέτεια, δράμα, χιούμορ και αγωνία σε ένα πολύ ωραίο, προσεγμένο και καλαίσθητο πακέτο, δες το τώρα!

5*/5

imdb

imdb 2

καταραμένο!

imdb 3