Mass Effect (trilogy)

Ναι η πρώτη φορά που γράφω για παιχνίδι είναι γεγονός! Ω! κάποια πράγματα που μου κάνουν εντύπωση πρέπει να είναι κοινή λογική για μερικούς, είμαι εντελώς τεχνό-βλαχος όσο αφορά τα παιχνίδια.

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ιδιαίτερη επαφή με τα παιχνίδια αλλά όταν πιάσω ένα παιχνίδι και μου αρέσει δεν σταματώ να παίζω τουλάχιστον μέχρι να το τερματίσω. Το λέω αυτό γιατί μέχρι να παίξω mass effect είχα μείνει πίσω στο τι είναι ένα μοντέρνο παιχνίδι. Μέχρι τότε (δηλαδή μέχρι δύο χρόνια πριν έτσι…) νόμιζα ότι τα παιχνίδια χωρίζονται σε κατηγορίες με τις βασικές να είναι shoot em up, strategy, adventure, RPG κτλ. Το παιχνίδι αυτό μου κίνησε την περιέργεια όχι μόνο των βραβείων αλλά επειδή ήταν λέει σαν 3 ταινίες sci-fi, και επειδή έχεις την ελευθερία να επιλέξεις την τύχη του ήρωα σου. Αυτό το τελευταίο είναι για μένα και το ποιο σημαντικό. Να πω την αλήθεια όμως δεν είχα και τρελές προσδοκίες γιατί είχα μάθει από τα παιχνίδια που έπαιζα μέχρι τότε ότι η υπόθεση και το σενάριο είναι μονότονα, περιορισμένα και κυρίως η δράση και η πορεία του παιχνιδιού γραμμική.

Στο θέμα της γραμμικής δράσης ενός παιχνιδιού θα ήθελα να μείνω λίγο παραπάνω γιατί είναι ο βασικός λόγος που πραγματικά δεν ασχολούμαι με παιχνίδια. Οκ καλά τα γραφικά και τα εφέ και ο ήχος μπορούν να εντυπωσιάσουν ειδικά όταν υπάρχουν λεπτομέρειες δείχνει ότι ο δημιουργός νοιάζεται και έχει μεράκι απλά όλα αυτά δεν φτάνουν γιατί για εμένα το ποιο σημαντικό είναι να μην υπάρχει γραμμικότητα ώστε να μπορεί κάποιος να νιώθει ελεύθερος σε αυτό που παίζει γιατί διαφορετικά   είναι προτιμότερο να δεί μια ταινία που είναι ο ορισμός της γραμμικότητας. Κάποτε είχαν πειραματιστεί στην Αμερική με φιλμ σε κινηματογράφο στο οποίο κατά την διάρκεια της ειδικής ταινίας όταν υπήρχε μια  καθοριστική σκηνή στο στυλ το σώνει το κορίτσι ή δεν προλαβαίνει αποφάσιζε το κοινό μέσο ψηφοφορίας (πάταγε το κόκκινο ή το πράσινο κουμπί)   και έδειχναν τι γίνεται με βάση τις αποφάσεις του κοινού. Τελικά δεν πέτυχε το πείραμα γιατί αν και είναι μια πολύ ωραία ιδέα ουσιαστικά σαν κόστος είναι τεράστιο αφού μια ταινία πρέπει να γυριστεί αρκετές φορές ειδικά όσο προχωράει η πλοκή και τα γεγονότα. Να σημειωθεί ότι εν λόγο ταινία είχε διάρκεια σε κάθε προβολή μόλις 45 λεπτά με έξι ώρες γυρισμάτων από πίσω.

Τέλος πάντων πίσω στο παιχνίδι. Τα γραφικά με εντυπωσίασαν πάρα πολύ και από ότι μου είπαν δεν είναι και ότι καλύτερο εκεί έξω άρα υποθέτω ότι υπάρχουν και καλύτερα το ίδιο και το casting αφού οι φωνές είναι από αναγνωρίσιμους ηθοποιούς του Hollywood. Η πρώτη εντυπωσιακή αλλαγή που βίωσα πέρα από γραφικά (ίδια και στα cut scenes και στο in game!) ήταν ο τρόπος παιξίματος (gameplay). Είναι σαν να παίζεις πολλά παιχνίδια μαζί! Όταν πρέπει να σκοτώσεις κακούς είναι shoot ‘em up, όταν πρέπει να κάνεις διάλογους επηρεάζεται ο χαρακτήρας σου και οι δυνατότητες του λες και είναι RPG ενώ υπάρχουν δευτερεύων στόχοι και ιστορίες και γρίφοι που με έστειλαν στην εποχή των strategy και adventure! Δηλαδή απλά δεν βαριέσαι ποτέ και εξαρτάται απο εσένα το πόσο θέλεις να τρέχεις με ένα όπλο σαν τρελός ή απλά να φτιάχνεις τον χαρακτήρα σου και τις σχέσεις σου στο περιβάλλον σου.

 Το σενάριο είναι άνετα 3 ταινίες του είδους και δεν υστερεί πουθενά, έχει φαντασία πλοκές και ανατροπές και  δράση. Τρομερή εντύπωση μου έκανε ότι αποφάσεις, ικανότητες και γεγονότα από το προηγούμενο παιχνίδι μεταφέρονται στο επόμενο και αυτό σαν γεγονός μόνο κάνει τον τίτλο ποιο προσωπικό για αυτόν που παίζει. Άλλο εντυπωσιακό στοιχείο είναι οι σχέσεις φιλικές και ερωτικές παρακαλώ που σε ακολουθούν σε όλα τα παιχνίδια από το 1 έως το 3. Χαρακτηριστικά θυμάμαι σε μια φάση που είχα απατήσει την κοπέλα μου με μία άλλη τύπισσα και μου το είπε, χα! Μικρές λεπτομέρειες σαν αυτή δίνουν κατ’ εμέ σε αυτό το τίτλο την πρώτη θέση στα video games. Βάση αυτών των χαρακτηριστικών το παιχνίδι έχει τεράστια επαναληπτικότητα  γιατί θέλεις να δεις τι θα γινόταν αν άφηνες τον έναν να πεθάνει και ζούσε ο άλλος ή δεν έκανες μια συγκεκριμένη πράξη και κτλ. Ο κεντρικός ήρωας δέχεται πολλές επιλογές στο τι μπορεί να είναι όχι μόνο το γένος του αλλά και η φυσιογνωμία του και το παρελθόν του, και οι ικανότητες του! Αν είσαι στρατιώτης για παράδειγμα μπορείς και χρησιμοποιείς ποιο βαριά όπλα από μία άλλη ικανότητα που βασίζεται ποιο πολύ στο stealth. Με παρόμοιο τρόπο επηρεάζεται το παιχνίδι από το γένος και το παρελθόν του ήρωα.

Από πλευρά ιστορίας και σεναρίου τα 2 πρώτα παιχνίδια είναι ποιο δεμένα από το τελευταίο  αλλά από την άλλη ο τρίτος τίτλος είναι λόγο των πολυάριθμων επιλογών του πολύ ποιο σύνθετος και απολαυστικός. Δεν υπάρχουν τρελά νοήματα στο παιχνίδι αλλά και μόνο που υπάρχουν είναι σίγουρα ιδιαίτερο. Αν μπορούσα να τα συνοψίσω σίγουρα θα αναφερόμουν στην έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου για πρόοδο και ότι τα λάθη που κάνουμε οδηγούν σε ατέρμονους κύκλους.

Κάτι που έχει συζητηθεί έντονα από οπαδούς του παιχνιδιού ήταν το τέλος της σειράς στα ελληνικά final ending. Πέρα από το indoctrination theory που δεν θα μπω καν στον κόπο για να πω αν το αποδέχομαι ή όχι  (όσοι πιστοί ανατρέξτε στο YouTube έχει βίντεο με φανατικούς με υλικό για ημέρες και ναι… τα έχω δεί όλα και το άλλο που είναι 2 ώρες Θεέ μου) πολύ χαλαστήκανε γιατί δεν τα εξηγεί όλα αναλυτικά και επειδή δεν έχει εντυπωσιακά cut-scenes και παράλληλα όλα μοιάζουν μεταξύ τους. Αυτό που θέλω να πω είναι πολύ απλό: πρώτον και πολύ σημαντικό είναι το ταξίδι που μετράει και όχι ο προορισμός και δόξα το θεό το ταξίδι είναι μη γραμμικό και υπέροχο και δεύτερο έχεις να διαλέξεις από 5 διαφορετικές εκδοχές το πώς τελειώνει τι σε νοιάζει πόσα γραφικά θα βάλει; Έτσι και αλλιώς θα τα δεις όλα! Οι παραγωγοί δεν ήθελαν στο τέλος να αφήσουν τον ήρωα να ζήσει και μπράβο τους είδαμε τον/την commander Shepard να μάχεται, να ανασταίνεται, να κάνει ένα σωρό φιλίες, να ερωτεύεται και τι ποιο ωραίο και ποιητικό από το να σώζει με πέντε διαφορετικούς τρόπους το σύμπαν με την θυσία του/της. Νομίζω ότι το τέλος είναι υπέροχο γιατί ο παίχτης διαλέγει με την καρδιά του και αυτό είναι σίγουρα ξεχωριστό.

Αρνητικά: Οσο ωραία και να είναι τα γραφικά είναι γραφικά δεν έχουν φτάσει ακόμη στο σημείο να βλέπεις πρόσωπα και να βλέπεις την μοναδικότητα τους, να ξεχωρίζεις φυσιογνωμίες δηλαδή, καμιά φορά είναι λες και σκοτώνεις κλώνους ή ότι συναναστρέφεσαι με κλώνους.  Παίζοντας πολλές φορές το παιχνίδι αρχίζεις και γίνεσαι υπερβολικός στις απαιτήσεις σου και σκέφτεσαι ότι  το τάδε μέρος στο νούμερο 2 είχε ποιο πολλά δωμάτια γιατί στο 3 έχει ποιο λίγα κτλ. Τα παιχνίδια έχουν λαθάκια στα ελληνικά bugs που σε ξενερώνουν άγρια. Υπάρχουν αμέτρητα dlc και μερικά είναι όντως προσεγμένα.

Θετικά: Απίστευτο σενάριο και πληθώρα επιλογών για εξατομίκευση σε κάθε επίπεδο, έντονο το εφέ της μη γραμμικότητας, όλα τα χαρακτηριστικά συνθέτουν μια πολύ απολαυστική και προσωπική εμπειρία.

Ξεκάρφωτο: Μου προκάλεσα θλίψη όταν έπρεπε κάποιος από τους καλούς να πεθάνει ή ακόμη χειρότερα όταν έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα σε 2 καλούς φίλους. Σε μία σκηνή εμφανίζεται ένα γυμνό μπλε εξωγήινο σώμα που τότε είχε προκαλέσει τρελό σάλο στον πολιτισμένο κόσμο. Μετά προκάλεσε σάλο η επιλογή για ομοφυλοφιλικές σχέσεις, πάντως όσες φορές έπαιξα σαν γυναίκα πάντα τα έφτιαχνα με γυναίκα. Αυτό που προκάλεσε σε εμένα σάλο και κανείς δεν λέει κάτι είναι το dlc που σημαίνει downloadable content και ουσιαστικά αφού αγοράσεις το παιχνίδι και ίσως το τελειώσεις μερικές φορές σου λέει ότι μπορείς να αγοράσεις επιπλέον αποστολές και όπλα που το βρίσκω τρομερά αισχρό. Αυτά θα έπρεπε να είναι δωρεάν και όχι να δίνεις από 3 έως 15 ευρώ την φορά για να παίξεις κάτι επιπλέον, απλά αίσχος! Είναι αισχροκέρδεια στην χειρότερη μορφή της ειδικά όταν ένας γονιός για παράδειγμα πιέζεται για να πάρει ένα παιχνίδι που μπορεί να κοστίζει 50 ευρώ στο παιδί του και μετά να δώσει άλλα 200 ευρώ κατά διαστήματα για να πάρει νέες πανοπλίες και όπλα ή το πακέτο διακοπών, ντροπή, και όχι δεν πιστεύω κανέναν παραγωγό που λέει ότι δεν πρόλαβαν ή ότι δεν το σκέφτηκαν έγκαιρα.   

Με λίγα λόγια: Sci-Fi και περιπέτεια στα καλύτερα του δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από άλλες τριλογίες εκεί έξω σε άλλο φορμά.

5*/5

mass effect 1

mass effect 2

mass effect 3