Life on Mars (2006–2007)

Αυτή είναι μια κριτική για την σειρά Life on Mars την πρώτη την βρετανική και όχι για την Αμερικάνικη ή την βρετανική συνέχεια της Ashes to Ashes. To Ashes to Ashes δεν το έχω δει. Η Αμερικάνικη έκδοση της σειράς δεν είναι σαν την βρετανική και ακυρώθηκε μετά από ένα χρόνο, βασικά καλή ήταν αν και λίγο βαρετή.

Πέρα από το αστυνομικό δράμα περιπέτεια της υπόθεσης που είναι όντος πολύ καλά γυρισμένο  υπάρχει και sci-fi το οποίο είναι τόσο καλά δημιουργημένο που όταν πρωτοείδα την σειρά όντος ένιωθα το άγχος και την αγωνία του πρωταγωνιστή. Ένας αστυνομικός λοιπόν κάνει την δουλειά του και ξαφνικά τραυματίζεται και βρίσκεται αστυνομικός στη δεκαετία του 70 να κάνει πάλι την δουλειά του.  Ναι δεν ακούγεται ιδιαίτερο και υπέροχο αλλά είναι. Υπάρχουν ένα σωρό πράγματα από ιδέες και σενάρια που κάνει ο μέσος θεατής (είναι πίσω στο χρόνο, είναι πεθαμένος, τον έχουν απαγάγει εξωγήινοι, είναι τρελός) ενώ παράλληλα η δράση και οι σχέσεις προχωρούν και παράλληλα αρχίζουν και μπλέκουν όλες οι πραγματικότητες. Δηλαδή το μάτι έχει να προσέξει ένα σωρό πράγματα για το παρελθόν , το μέλλον και το παρόν όλα σε μια ιδιαίτερα αμφίδρομη σχέση. Υπάρχει εσκεμμένα μια αίσθηση αποπροσανατολισμού σε κάποια επεισόδια που νομίζω ότι λειτουργεί αρκετά καλά και δίνει στους σεναριογράφους ακόμη μεγαλύτερη δημιουργία έκφρασης και χώρο για φαντασία που με μαγικό τρόπο δένουν απόλυτα με την τροπή που παίρνει η σειρά ιδιαίτερα προς το τέλος. Δεν υπάρχουν αναπάντητες ερωτήσεις όπως στο Lost ενώ δεν υπάρχουν φλύαρες στιγμές όπως στις περισσότερες αστυνομικές σειρές σήμερα εκτός και αν κάποιος νομίζει ότι όντως από τα δέκατα της τρίχας που συνδέεται με το δορυφόρο βγαίνει το dna του παππού του δράστη και για κάποιο λόγο αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον ειδικά αφού το δει κανείς να γίνεται καμιά 254 φορές. Οι πρωταγωνιστές είναι απίστευτα καλοί και υπάρχει μια τρομερή χημεία μεταξύ τους που κάνει ένα πολύ καλό σενάριο να φαίνεται ακόμη ποιο καλό. Πέρα από τις πρωτότυπες ιδέες της σειράς και το πόσο προσεγμένες είναι οι λεπτομέρειες ένα άλλο σημείο αναφοράς είναι τα εφέ ώστε πραγματικά να βλέπει κανείς την δεκαετία του 70 μπροστά του και σε συνδυασμό και με την αντίστοιχη μουσική ο θεατής μπορεί να βιώσει πολύ groovy καταστάσεις. Η σειρά είναι ένας μεγάλος συναισθηματικός χαμαιλέοντας εννοώντας ότι μέσα σε ένα επεισόδιο μπορεί κάποιος να νιώσει αγωνία, περιπέτεια και παράλληλα να τρομάξει και να γελάσει. Και αυτό το τελευταίο είναι και η βαριά κληρονομιά που αφήνει η σειρά και σχεδόν δέκα χρόνια μετά δεν βλέπω και καμιά άλλη σειρά να έχει μπορέσει να συνδυάσει επιτυχημένα τόσα στοιχεία σε μία σειρά.

Αρνητικά: Ο δημιουργός ήθελε μόνο ένα χρόνο με το ζόρι τα έκανε δύο αμάν ποια αυτοί οι ποιοτικοί δημιουργοί! Το περιεχόμενο είναι αρκετά πυκνό και ουσιώδες και μπορεί να μπερδέψει κάποιους.

Θετικά: Όλα είναι υπέροχα και groovy

Ξεκάρφωτο: Το καταραμένο το κοριτσάκι ακόμη και τώρα όταν το σκέφτομαι με ανατριχιάζει, ήταν τόσο φοβιστικό και απόκοσμο το καταραμένο!

Με λίγα λόγια: περιπέτεια, δράμα, χιούμορ και αγωνία σε ένα πολύ ωραίο, προσεγμένο και καλαίσθητο πακέτο, δες το τώρα!

5*/5

imdb

imdb 2

καταραμένο!

imdb 3

The Secret Circle (2011)

Κάποιες φορές όταν βλέπω ή ετοιμάζομαι να αρχίσω μια σειρά μου κάνει εντύπωση ότι ανάλογα το είδος έχω και τις ανάλογες προσδοκίες, με τις μεγαλύτερες βέβαια στις σειρές επιστημονικής φαντασίας. Άλλος ένας λόγος να έχω μεγάλες προσδοκίες για μια νέα σειρά είναι το trailer και ο πιλότος. Έτσι, για αυτή την σειρά πριν δύο χρόνια είχα προσδοκίες που δυστυχώς έπεσαν έξω. Τουλάχιστον ας αρχίσω με τη μου άρεσε. Όχι, ας αρχίσω με την δεν μου άρεσε καλύτερα που είναι και ποιο πολλά… κόλλημα! Βασικά τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα η σειρά δεν είχε κάτι τρομερά καλό ή κακό και καλά κάνανε και την κόψανε. Η ιστορία του ιδιαίτερου κλαμπ των έφηβων πουλάει πολύ αυτές τις μέρες απλά νομίζω ότι σπάνια βγάζει εμπορικά νόημα και καταλήγει βαρετό. Έτσι και εδώ πολύ ωραίοι πρωταγωνιστές (αγόρια και κορίτσια) ζουν που αλλού; Σε ένα βλαχοχωριό και ανακαλύπτουν σιγά σιγά ότι δεν χρειάζονται να είναι ιδιαίτεροι σαν άνθρωποι με βάση των χαρακτήρα και την συμπεριφορά τους για δύο λόγους: Ο πρώτος πασιφανής είναι ωραίοι και ο ένας ψιλόγουστάρει, ψιλομισεί ψιλοζηλεύει και τέλος πάντων ψιλό οτιδήποτε τον άλλο και ο δεύτερος ότι είναι μάγοι και έτσι μπορούν να τα κάνουν όλα άνω κάτω και στο κάτω κάτω εάν δεν είσαι κατά λάθος μάγος, ήρωας ή πριγκίπισσα αυτοκτόνα τώρα γιατί απλά δεν είσαι ιδιαίτερος… Το στήσιμο της παρέας (χαρακτήρες) είναι ιδιαίτερα προβλέψιμο και σε μια πρόταση θα το περιέγραφα σαν «οι 7 νάνοι συναντούν εφηβικό πάρτι και κάνουν μάγια» με την γκρινιάρα νάνο ε μάγισσα να είναι από τους ποιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Μόλις περάσουν αυτά τα 3 επεισόδια και έχουμε δει σχεδόν όλες τις τύπισσες με εσώρουχα και ένα πιτζάμα πάρτι η σειρά χάνει το ενδιαφέρον της   γιατί βασικά υπάρχουν άλλες σειρές εκεί έξω που το κάνουν καλύτερα. Τεχνικά σε θέματα φωτογραφίας και ήχου η σειρά δεν τα πάει άσχημα και τα εφέ είναι αρκετά πειστικά για σειρά, με το δεύτερο μισό της σειράς να είναι κάπως ποιο σκοτεινό και ατμοσφαιρικό. Εκεί που πραγματικά χωλαίνει η σειρά είναι η χημεία της κεντρικής πρωταγωνίστριας με τους άλλους δεν  το έχει απλά η τύπισσα σίγουρα καλύτερη στον δεύτερο ρόλο που έχει στο under the dome και η έλλειψη ουσίας και εξέλιξης στην βασική υπόθεση που δεν έχει καμία έκπληξη και νεοτερισμό.

Αρνητικά: Προβλέψιμο ψευτοεφηβικό και βαρετό απευθύνεται μάλλον σε ιδιαίτερο κοινό

Θετικά: Καλή ποιότητα παραγωγής στο τεχνικό κομμάτι και πανέμορφο cast

Ξεκάρφωτο: Για άλλη μια φορά οι έφηβοι μοιάζουν να είναι τόσο κοντά στην ηλικία των γονιών τους τουλάχιστον ακόμη και στην δεκαετία του 90 οι γονείς έμοιαζαν με γονείς και όχι με μοντέλα. Στην σειρά παίζει και το Νατασάκη που παρόλα τα χρόνια είναι ακόμη πολύ ωραία γυναίκα όπως (εμ περίπου) τότε στο πρώτο species.

Με λίγα λόγια: Μια από τα ίδια! για αυτούς που θέλουν είναι καλά υποθέτω…

2/5

imdb